Jubileusz XXV-lecia Święceń Kapłańskich Ks. Krzysztofa
2 czerwca tego roku minęło dokładnie 25 lat, od kiedy Nasz Duszpasterz – Ks. Krzysztof, przyjął Święcenia Kapłańskie. Ten wspaniały Jubileusz świętowaliśmy w sobotę, 13 czerwca.
Świętowanie rozpoczęliśmy w miejscu, w którym wszystko się zaczęło – przy Ołtarzu. Wśród śpiewu licznie zgromadzonego zespołu, procesyjnie, do Ołtarza zbliżył się Ks. Krzysztof wraz ze swymi przyjaciółmi w kapłaństwie, Ks. Proboszczem Janem, Ks. diakonem Tomaszem Wołoszynowskim oraz służbą liturgiczną.To wspaniałe, że po obu stronach Ołtarza zgromadziło się tak wiele osób. Z jednej strony Kapłani i lektorzy. Z drugiej strony najbliższa Rodzina Ks. Krzysztofa – z Rodzicami na czele, znajomi, przyjaciele, całe rodziny z dziećmi, parafianie, zaproszeni goście. Po dojściu do Ołtarza, Ks. Krzysztof został przywitany przez reprezentantów wspólnot parafialnych, którzy ze wzruszeniem i radością przynosili Mu dobre słowa, podziękowania i życzenia, a On, równie wzruszony, dziękował i przytulał każdego. Po wysłuchaniu Słowa Bożego mieliśmy okazję wysłuchać, pewnie jednego z pierwszych, kazania ks. diakona Tomka Wołoszynowskiego. Ks. Tomek wyszedł w swoich rozważaniach od sytuacji, której mogliśmy przyglądać się w Ewangelii – oto Pan Jezus znika, Maryja i Józef poszukują Go i znajdują w Świątyni. Zwrócił uwagę na różne jej aspekty i interpretacje. Potem trochę nas zaskoczył , opowiadając historię człowieka, która wydała nam się znajoma i pewnie słuchając jej wiele osób pomyślało, że dotyczy ona Ks. Krzysztofa, a jednak mowa była o Jezusie Chrystusie. Peunta tej opowieści wspaniała – ten, kto żyje blisko Chrystusa, upodabnia się do Niego, staje się, jak ON! Podziękowaniem ks. Krzysztofowi, wspomnieniem faktu, że On odkrył powołanie do kapłaństwa dzięki Niemu i obecności we Wiatraku i GPSach, ks. Tomek zakończył kazanie. Koniec Eucharystii, to podziękowania Ks. Krzysztofa i błogosławieństwo, przez nałożenie dłoni na każdego ze zgromadzonych.
Po zakończonej Eucharystii Ks. Krzysztof przyjął wiele wspaniałych życzeń, aby potem, jak przystało na Jubilata, przeżyć pełen niesamowitych wrażeń benefis. Każdy z gości, przybywających do sali widowiskowej Domu Jubileuszowego, otrzymał, specjalnie przygotowane na tę okazję – obrazek oraz ulotkę. Część artystyczna tego wieczoru przeżywana była w kontekście sakramentów. I tak, o Chrzcie małego jeszcze Krzysia opowiedzieli Jego Rodzice, wspominając, że wówczas, podczas Chrztu, ważniejsza była obecność Chrzestnych, zatem Mama została w domu i przygotowywała uroczysty obiad, Tata zaś stał z tyłu Kościoła. O wartości przeżywanych z Księdzem Eucharystii opowiedzieli Ania i Tomek Schmidt. O dobru obecności Księdza w cierpieniu opowiedziała Kasia Dębowska „Cytryna”. O doświadczeniu Księdza w kapłaństwie mówił Ks. Andrzej Marmurowicz, który dzielił z nim pokój w seminarium. O doświadczeniu Księdza w kontekście sakramentu pokuty i pojednania opowiedział Pan Krzysztof Sikora. O Księdzu w kontekście sakramentu bierzmowania mówił ks. Piotr Wachowski. GPSy, wiatrakowi wolontariusze przygotowali dla Księdza 25 upominków, z których korzystanie mogłoby Mu znacznie pomóc w wielu zadaniach, np. młotek do wbicia ostatniego gwoździa w budowie Domu Jubileuszowego, czy guzik, aby zawsze udawało Mu się zapinać wszystko na ostatni guzik lub Rutinoscorbin, aby zawsze był wyraźny. Ponad to wystąpili: Kacper – bratanek Księdza, który przeczytał swojemu Wujowi wiersz, który on, wiele lat temu przeczytał innemu Kapłanowi, Kinga – bratanica Księdza, która specjalnie dla Wuja zagrała na skrzypcach, dzieci martyriowe, które pięknie śpiewały i sławny na cały świat zespół flamenco z jednym w swoim rodzaju utworem „Kochamy Christophera” (w skład zespołu weszli – Jacek „Gustaw”, Jacek, Tomek i Marcin „Duży”, do melodii Quanta Na Mera). Benefis poprowadziły Małgosia Zasępa i Agnieszka Prinz, która napisanym przez siebie wierszem opowiedziała nam historię kapłaństwa Księdza. Wrażeń było całe mnóstwo. Radość, łzy wzruszenia i szczęście mieszały się z ogromną wdzięcznością Panu Bogu za dar Naszego Kochanego Kapłana.
Uwieńczeniem wieczoru był bankiet przygotowany przez najbardziej profesjonalny catering w Bydgoszczy i okolicach – przez nas samych:) I nawet, kiedy zajadaliśmy pyszne sałatki, ciasta, grillowe przysmaki i tort, Ksiądz przyjmował życzenie i serdeczności. Rozmowom i wspomnieniom nie było końca, wszak doszło do spotkania tych, którzy aktualnie tworzą Martyrię, z tymi, którzy tworzyli ją dobrych kilka lat temu.
Sprawcą tego uroczystego „zamieszania” był nasz kochany Padre, który na swoim obrazku prymicyjnym zapisał: „Bogu serce, ludziom uśmiech, sobie Krzyż”. Czy żył w zgodzie z tymi słowami? Odpowiedzmy sobie sami:)
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
